Zaburzenia lękowe są najpowszechniej występującymi zaburzeniami psychicznymi, do których zaliczyć można: uogólnione zaburzenie lękowe, zespół lęku panicznego oraz agorafobię.
Lęk jest to stan odczuwany przez człowieka w oparciu m.in. o system poznawczy. Osoba rozpoznaje zagrożenie, wyczekuje go i werbalizuje je.
Podstawowe aspekty przeżywania lęku to:
• aspekt somatyczny – zmiany zewnętrzne lub wewnętrzne układu fizjologicznego, takie
jak: zblednięcie, zaczerwienienie twarzy, drżenie samoistne, pocenie się, zaburzenia
rytmu serca, przyspieszenie oddechu, bóle głowy,
• aspekt emocjonalny – człowiek czuje się przerażony, często towarzyszy mu panika, mrowienie, mdłości,
• aspekt behawioralny – reakcje mimowolne, będące wynikiem warunkowania klasycznego
i reakcje sprawcze, wynikające ze świadomych, zamierzonych prób poradzenia sobie samemu z sytuacją lub bodźcem zagrażającym.
Często występującymi zaburzeniami lękowymi w populacji polskiej są fobie specyficzne.
Nietypowymi rodzajami fobii m.in. są:
filofobia - jest to anormalny, uporczywy i nieuzasadniony strach przed zakochaniem się. Ryzyko wystąpienia tej fobii jest wyższe, gdy osoba w przeszłości miała problemy miłosne z partnerami. Filofobia może być również przewlekłym lękiem. Oprócz lęku przed emocjonalnym zaangażowaniem mogą jej towarzyszyć inne objawy, jak nadmierna potliwość, nieregularne bicie serca, duszności, uczucie lęku, nudności i uczucie niepokoju. Najgorszym aspektem filofobii jest towarzysząca jej samotność.
genofobia – jest to strach przed seksem. Osobom cierpiącym na genofobię doskwiera paniczny strach, którego nie potrafią kontrolować. Lęk jest tak wielki, że paraliżuje chorego do tego stopnia, że boi się on nawet wchodzićw bliższe relacje z partnerami. Wykluczony staje się nie tylko sam stosunek płciowy. Osoba chorująca na genofobię unika nawet przytulenia, czy pocałunków, ponieważ już one sprawiają, że wpada w panikę.
somnifobia – jest to strach przed snem i zasypianiem. Może zakłócać normalne funkcjonowanie fizyczne, psychiczne i emocjonalne. Długotrwały brak snu wpływa negatywnie na nastrój i zachowanie. Uniemożliwia wykonywanie codziennych obowiązków, powoduje ciągłe zmęczenie, może być przyczyną pogorszenia się jakości życia, a w dłuższej perspektywie może wywoływać niepokój, drażliwość, agresję, a nawet depresję.
W podejściu klinicznym lęk traktuje się jako zespół czynników psychicznych,
wegetatywnych i behawioralnych, które mogą występować łącznie lub w różnym nasileniu, a nawet maskować się nawzajem.
Z występowaniem zaburzeń lękowych związane są również ataki paniki, zaburzenia stresu pourazowego, obsesje, kompulsje i ruminacje.
Jednym z elementów leczenia zaburzeń lękowych jest stosowanie farmakoterapii. Stosuje się ją w celu wyprowadzenia pacjenta ze stanu kryzysu i umożliwienia celowych,
planowanych oddziaływań psychologicznych, zmierzających do złagodzenia lub usunięcia objawów zaburzenia lub (i) do poprawy funkcjonowania psychicznego i społecznego oraz wspierania w dążeniu jednostki do zdrowia i rozwoju.
Działanie terapeutyczne zakłada wyjaśnienie źródeł zaburzenia. Wyjaśnienie to powinno być adaptacyjne, czyli powinno dawać osobie wskazówki co należy zrobić, aby sytuacja się poprawiła.
Terapia indywidualna, pozwala przełamać swój lęk dzięki interakcjom z terapeutą. W ten sposób łatwiej można się otworzyć, a także zrozumieć skąd problem się bierze.
Zrozumienie mechanizmu, który nim rządzi, pozwoli na łatwiejsze uporanie się z nim i przełamanie kolejnych blokad.
Comentarios